Juliusz Cezar: Części rozproszone

Interwencja dramatyczna Nowego Teatru do sztuki Williama Szekspira.

Wystawiona po raz pierwszy przez Socìetas Raffaello Sanzio w 1997 roku nowa adaptacja szekspirowskiego Juliusza Cezara nie jest błahym przejawem nostalgii ani zwykłym pokazem próżności. Oddzielne narracje postaci …wskiego i Marka Antoniusza widz ogląda tu w bezpośrednim zestawieniu, jak dwa żywe jądra jednej komórki. Części te są oddzielone, tak jakby nawiązywały do ​​całości, jednocześnie funkcjonalnie poza nią wykraczając. Te doskonale wyrzeźbione obrazy dramatu tkwiącego w głosie odgrywają walkę z potęgą, skrywającą się w sile słów. Topologia mowy aktora – całkowicie otoczona językiem i jego maszynerią – oraz jej kompromis z retoryką, stanowią dwie skrajności spolaryzowanego spektrum, którego struktura składa się z form i odlewów. W jego centrum znajduje się ciało – przede wszystkim narządy mowy.

Juliusz Cezar, spektakl inspirowany tragedią Szekspira, jest jedną z najbardziej zapadających w pamięć pozycji repertuaru Socìetas Raffaello Sanzio. Romeo Castellucci przywraca go teatrowi w nowej odsłonie złożonej z „fragmentów”, które przywodzą na myśl przełomowe przedstawienie oryginalne z 1997 roku. Po pierwszej premierze Juliusz Cezar – oczami Szekspira i historyków łacińskich wywarł głębokie wrażenie w świecie teatru i wprowadził Romeo Castellucciego na scenę międzynarodową. Utwór przedstawia bezlitosne zderzenie dwóch światów: eterycznego i ukrytego. Przygląda się też konfliktowi między ojcem i synem oraz potędze retoryki, która jest tu zarówno przejawem siły, jak i dekadencji. Odtworzenie monumentalnej wersji oryginalnej Juliusza Cezara jest obecnie prawie niemożliwe, dlatego reżyser z Ceseny, który uwielbia wystawiać to, co niewystawialne, postanowił opracować krótszą wersję przedstawienia, składającą się z najbardziej charakterystycznych scen dzieła. Sam podtytuł Części rozproszone przywodzi na myśl „fragmenty, które za pomocą środków dramatycznych, mówią coś istnego o tragedii Szekspira”. Istotnie, spektakl składa się z serii fragmentów, wokół których rozwija się, a raczej zagęszcza fabuła. Castellucci kładzie nacisk na źródło głosu, umieszczając w gardle aktora endoskop – kamerę pozwalającą widzom prześledzić drogę mowy do samych strun głosowych. Na umieszczonym centralnie ekranie zobaczyć można gardło – delikatne źródło głosu, w którym powstaje mowa. Słowa stają się ambiwalentne, gdy wypowiadająca je osoba ucieka się do mocnej retoryki. Mowa pogrzebowa Marka Antoniusza jest zasadniczą częścią przedstawienia i nie można jej pominąć: pokaz jego elokwencji staje się śmiercionośną bronią polityczną, czystym strumieniem masowej perswazji. A jednocześnie stopniowo zaciera się ona w głuchnących słowach, które odzwierciedlają fikcyjność podstaw teatru. Brutus, Kasjusz, Cyceron, Marek Antoniusz i sam Cezar stają się narzędziami tajemniczych sił w opowieści, która niszczy swoich bohaterów, przenosząc ich do historii i skazując na wieczne niezapomnienie.

Asystent reżysera: Silvano Voltolina
Akustyk: Nicola Ratti
Kierowniczka produkcji: Benedetta Briglia
Promocja: Gilda Biasini, Giulia Colla
Obsługa administracyjna: Michela Medri, Elisa Bruno, Simona Barducci
Konsultacja ekonomiczna: Massimiliano Coli

Spektakl dostępny na 36h od 23.01 g. 12:00 na vod.nowyteatr.org.