Fredriana

Hrabia Aleksander Fredro i ojciec opery narodowej Stanisław Moniuszko, ponadto dwie wspaniałe choreografie, klasyczna już – w wydaniu mistrza Conrada Drzewieckiego oraz współczesna, autorstwa młodej, ale cieszącej się już uznaniem Anny Hop.

Polskiemu kompozytorowi zdarzyło się tworzyć muzykę dla utworów scenicznych hrabiego, jak chociażby tę, napisaną w 1824 roku do Nowego Don Kiszota, czyli Stu szaleństw. Niemniej jednak tym razem do spektaklu wybrano fragmenty jego jedynego baletu Na kwaterze. Kanwą dla baletowej wersji Zemsty, polskiej komedii wszech czasów, przechrzczonej przez choreografa na Przypowieść sarmacką została jedna z najlepszych partytur orkiestrowych Moniuszki – uwertura charakterystyczna Bajka, nosząca podtytuł Zimowa opowieść. Zespół Polskiego Baletu Narodowego perfekcyjnie odtworzył dzieło Drzewieckiego pod okiem Emila Wesołowskiego, który jest wychowankiem znakomitego naszego choreografa. Znakomicie oddaje ono historię dwóch zwaśnionych rodów Raptusiewiczów i Milczków oraz dwojga ich przedstawicieli młodszego pokolenia – kochających się Wacława i Klary, którym na drodze do życiowego szczęścia stają zacietrzewieni w odwiecznym sporze ojcowie.

Tłem muzycznym dla choreograficznej wariacji Anny Hop na temat Męża i żony Fredry, jest jedna z późniejszych kompozycji Moniuszki – napisany około 1868 roku balet Na kwaterze (funkcjonujący też niekiedy pod alternatywnym tytułem Na kwaterunku). Bohaterowie komedii – Elwira oraz jej mąż Wacław oraz ich kochankowie Alfred z pokojówką Justysią – tworzą pozbawioną hamulców moralnych plątaninę niebezpiecznych związków. Dyptyk baletowy Fredriana to także kolejna okazja do wysłuchania muzyki Stanisława Moniuszki, towarzyszącej miłosnym perypetiom scenicznym, ukazanym w sposób niezwykle zabawny i żartobliwy. Lekka, uniwersalna tematyka, świadcząca o niezwykłym poczuciu humoru komediopisarza, w połączeniu z liryczną miejscami, to znów dramatyczną muzyką Moniuszki, tworzą idealny duet. Podobnie jak dwie różne w stylu choreografie, znakomicie wykonane przez tancerzy Polskiego Baletu Narodowego.

• „Przypowieść sarmacka” na podstawie Zemsty Aleksandra Fredry choreografia: Conrad Drzewiecki music: Stanisław Moniuszko (uwertura fantastyczna Bajka) realizacja baletu: Emil Wesołowski asystentka realizatora: Renata Smukała scenografia: Jan Bernaś rekonstrukcja scenografii: Lilia Ostrouch kostiumy: Krzysztof Pankiewicz rekonstrukcja kostiumów: Katarzyna Załęcka światła: Maciej Igielski

• „Mąż i żona" na podstawie komedii Aleksadra Fredry o tym samym tytule libretto, choreografia, reżyseria: Anna Hop muzyka: Stanisław Moniuszko (muzyka baletowa Na kwaterze) interludia: Wojciech Kostrzewa scenografia, światła, wideo: Małgorzata Szabłowska kostiumy: Maciej Zień