Empatia. Maszyna do zadawania pytań

W 2006 roku Barack Obama wygłasza słynne przemówienie, w którym zachęca swoich współobywateli do ćwiczenia się w empatii. Jego motywujący, jasny głos sprawia, że przemowa brzmi jak orędzie nadziei. Wszyscy mogą być lepsi. Wszyscy mogą przyczyniać się do budowania wspólnoty ludzkiej ponad podziałami, bardziej skonsolidowanego i solidarnego społeczeństwa – zachęca amerykański prezydent. Laboratorium Teatralno-Społeczne podchwytuje ów profetyczny ton i postanawia otworzyć Międzynarodowy Instytut Empatii, w którym oferuje „małe ćwiczenia” – najlepszy sposób, by w codzienności trenować u siebie pożądane nawyki współczucia, otwartości i akceptacji. Jednak w toku ćwiczeń okazuje się, że ta radosna nowina empatycznej ewangelii ma swoje ciemne strony, ma także swoje granice. Wspólnie z widzami autorzy tropią więc nieoczywistości empatycznych postaw balansując pomiędzy ironią a nadzieją, kpiną a ekstazą wspólnotowego doświadczenia.

Empatia to spektakl, który zawiera w sobie wielką nadzieję i zarazem wielkie rozczarowanie. Autorzy próbując wczuć się w sytuację tych, którzy uznani są za najbardziej „dziwnych”, „innych”, „dalekich nam” odkrywają, jak bardzo czuli i łagodni potrafią być ludzie, a zarazem, w tym samym niemal momencie jak bardzo nie chce im się, nie potrafią i po prostu nie są w stanie spojrzeć na świat oczami kogoś, kto wyznaje inne wartości lub żyje w odmienny sposób. Spektakl składa się z historii-paradoksów, ułożonych w dramaturgiczną całość przez zespół. To opowieści w których autorzy sami natykaliśmy się na granice własnej empatii i dobra. Kontekstem spektaklu jest szereg publicznych zdarzeń i konfliktów: napięcia na tle kryzysu uchodźczego, polityczna polaryzacja kraju, ataki na teatry publiczne ale też osobiste, egzystencjalne sytuacje poszczególnych członków zespołu.